Πρόσφατα βρέθηκα πάλι στο δίλημμα τι δωράκια θα έκανα φέτος για τις κολλητές μου φίλες από το σχολείο μου. Πέρυσι είχα ράψει 5 σετάκια σουβέρ με τσόχα και τους άρεσαν πολύ. Φέτος δεν είχα διάθεση για ράψιμο αν και βρήκα  κάποιες ιδέες, αλλά δεν μου έβγαινε με τίποτα να κάτσω στη ραπτομηχανή. Η έμπνευση μου ήρθε από το τελευταίο Πάρε Δώσε που διοργανώνει κάθε μήνα το in my closet στο Κουμπί όπου κάναμε μπρελόκ με φουντίτσες και χαριτωμένα φιογκάκια-καρφίτσες από δερματίνη για τους Δρόμους Ζωής.

H  Άννα μας μοίρασε τα ρεταλάκια από τις δερματίνες που περίσσεψαν για να πειραματιστούμε. Έτσι και εγώ είπα να τα αξιοποιήσω φτιάχνοντας σκουλαρίκια με κρεμαστές φούντες μιας και τα αξεσουάρ με φούντες-κρόσια είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια.

Άπλωσα λοιπόν όλα τα τσιμπράγκαλά μου στο γραφείο και άρχισα να σετάρω τα χρώματα από τις δερματίνες με τις χάντρες και να ψάχνω να βρω πως θα συνθέσω τα σκουλαρικάκια. Κάποτε έφτιαχνα κοσμήματα (ω ναι! πέρασα και από αυτό το στάδιο), αλλά πλέον ασχολούμαι περιστασιακά, καθώς το ράψιμο, το πλέξιμο και οι κούκλες μου έχουν αλλάξει ρότα τελείως στις δημιουργίες . Έτσι μου έχουν μείνει χάντρες, κορδόνια, κουμπώματα, γράνες και διάφορα άλλα εξαρτήματα που δεν τα ξεφορτώνομαι, δε τα χαρίζω (μόνο πέρυσι στο secret crafter έστειλα μερικά) και ανά περιόδους τα ανοίγω, τα κοιτάω για να θυμάμαι τι έχω, τα ξεσκονίζω και μετά τα ξανακλείνω.

Τώρα όμως ήμουν αποφασισμένη να φτιάξω τα σκουλαρικάκια. Ψάχνοντας έπεσα πάνω και σε κάτι κουκούλια μεταξιού που μου είχε στείλει πέρυσι η Ντίνα Θ. στο secret crafter και ταίριαξαν τέλεια χρωματικά με τις δερματινές που μου έδωσε η Άννα. Και μπορώ να πω πως χάρηκα διπλά που θα τα χρησιμοποιούσα και τα δύο, γιατί δε μου αρέσει (αλλά το κάνω συχνά) να μαζεύω υλικά και να μη τα κάνω τίποτα. Είναι και αυτή η μανία του συλλέκτη που μας πιάνει ή το θάμπωμα από τα ωραία υλικά. Βλέπεις χρωματιστά υλικά χειροτεχνίας, χαίρεσαι και σκέφτεσαι «Αχ αυτό γίνεται ωραίο τέτοιο, άλλο, κείνο….». Αγοράζεις μάνι μάνι τα υλικά και με το που τα αφήνεις σε κάποιο σημείο στο σπίτι, μπορεί να μείνουν εκεί από 1 μήνα μέχρι 1 χρόνο και να τα ανακαλύψεις στο επόμενο καθάρισμα των υλικών ή ψάχνοντας να βρεις κάποιο άλλο. Το τελευταίο εξάμηνο προσπαθώ( όχι πάντα επιτυχώς) να αγοράζω πράγματα μόνο όταν έχω να φτιάξω κάτι συγκεκριμμένο, αλλά ο εθισμός δεν κόβεται εύκολα. Αφήνω το αυτομαστίγωμα για το επόμενο ποστ και συνεχίζω.

Αρχικά λοιπόν σετάρισα τις χάντρες με τα κουκούλια και τις χαντρούλες, έκοψα τις δερματίνες και κόλλησα τις φουντίτσες και άρχισα να συνθέτω τα σκουλαρίκια μου. Το αποτέλεσμα μου άρεσε, αλλά η χαζή δεν τα έβγαλα το καθένα χωριστά φωτογραφία. Φρόντισαν να βγάλουν όμως τα κορίτσια και μόνα τους και φορεμένα και πιστεύω πως αναδείχτηκαν τέλεια.

Τα δωράκια λοιπόν τα έδωσα στη συνάντηση που έχουμε έθιμο να διοργανώνουμε με τα κορίτσια κάθε Χριστούγεννα από το 199……χρονιές δε λέμε, ηλικίες δε θίγουμε…Είμαστε 6άδα και από το σχολείο ακόμη συναντιόμαστε κάθε χρόνο σε διαφορετικό σπίτι συνήθως μετά την Πρωτοχρονιά. Τρωγοπίνουμε, ανταλλάσουμε δωράκια, κόβουμε βασιλόπιτα και περνάμε όμορφα. Μόνες πάντα και ας είμαστε πλέον με δικές μας οικογένειες. Αυτή είναι η δική μας στιγμή και ας έχουν αλλάξει τα δεδομένα μας, και ας είμαστε και σε άλλες πόλεις(Μήτση we miss you!) και ας μην βρισκόμαστε κάθε μέρα όπως παλιά. Είναι το δικό μας έθιμο. Είναι η στιγμή μας και δε τη χαλαλίζουμε με τίποτα. Μας δένει με το παρελθόν, μας κάνει χαρούμενες στο παρόν και μας δημιουργεί προσμονή για το μέλλον. Βέβαια αυτή η συνάντηση πλέον απομακρύνεται χρονικά αρκετά από την Πρωτοχρονιά (το έχουμε κάνει και τέλη Μαρτίου!!!) λόγω τεχνικών δυσκολιών όπως οικογενειακές υποχρεώσεις-δυσκολία εύρεσης babysitter- επαγγελματικές υποχρεώσεις, αλλά το concept παραμένει το ίδιο.

Φέτος ήταν η σειρά της Βάγιας να μας φιλοξενήσει και μπορώ να πω πως κέρδισε τις εντυπώσεις.

Από τις ετοιμασίες της και το art de la table ,

από τα πεντανόστιμα ορεκτικά  και τα special μελωμένα κότσια με δαμάσκηνα,

την φανταστική τάρτα με τα καραμελωμένα αμύγδαλα

και από το kinky δώρο της με τη φανταστική συσκευασία με τις μάσκες.

Το καλύτερο από όλα ήταν πως φέτος το πρόγραμμα είχε και sleepover! Οπότε η φιλοξενία της Βάγιας θα μπορούσαμε να πούμε πως είχε κάτι από bed and breakfast. Είχε το κάτι τις από πενθήμερη εκδρομή. Εγώ πάντως θα ήθελα ακόμη μια μέρα με τη χαλαρότητα της εφηβείας που μας βγαίνει σε αυτές τις φάσεις. Μμμμ…ίσως σκαρφιστώ να καθιερώσουμε ένα ακόμη έθιμο μέσα στη χρονιά.

 Άντε και του χρόνου Σασούδες!